Met grote eer, of iets anders had ik moeten zeggen. Dat ik met grote nederigheid accepteer… of in grote dankbaarheid aanneem en dat ik het niet alleen, dat het een group effort was, samenwerking, ja, dat was het. En ik moet denken, nee ja, aan al die miljoenen kwetsbaren en onze plicht, en de lijdensweg van velen. Ik ontken het niet: het harde werk van velen, hou zou ik dat kunnen. En, dat we moeten blijven doorgaan, niet moeten opgeven, nooit moeten opgeven. Ook al lijkt het hopelozer en hopelozer.
Ook pinguïns doen hun best…iedere keer weer. Misschien omdat ze niet weten, of omdat ze niet anders kunnen. Ik zie ze gaan vanaf de witte klif, de eerste aarzelend, onzeker en dan: plof! En dan nog een, en nog een. Wat loert daar onder de oppervlakte? Iets anders onwetends of ook een die niet anders kan? 
Het leven is een aaneenschakeling van verlies en daar moeten we vrede mee zien te krijgen om in vrede met elkaar te kunnen leven. Bladibladibla, ladida, doe je best verdorie, altijd!
– Tierelierelom

Terwijl het regent klinkt
het getokkel van lieren en andere snaarinstrumenten
uit een oosterse beleving
Hartstocht beneemt me als ik je voor me  zie je
blauwachtige ogen vol leven je
krullend wat rossig haar je
wat scheve bekkie je
neuriet zachtjes mee je
ziet mij je
kijkt doe mee…………..
Maar ik ben nog niet klaar… je
draait je om je
gedachten weer bij je
ik schrijf……….
het is dan even
wanneer wij
Het regent nog   ​
– John

Het elfde gebod: gij zult genieten, u allen die welwillend zijn. 
Ik zou er toch maar wat verzekeringen op afsluiten, gezien men niet zeker is. Gedraagt u zich dan wordt u niet in verzekering gesteld. Zijt waakzaam voor de waakvlam, matig uw temperament, het is fijn als u er morgen ook nog bent.
– Marcellius (1966 – 2025)

Lichtjes uit, dan dwaal je verder. 
Het licht voorbij, het woud tegemoet.
Altijd gevonden, door vrienden, of vooral op internet. 
Althans, niet volledig zoekgeraakt.

Ik raak graag zoek, zoek me maar. 
Vroeger op schoolreisje, in de bossen van Beverwijk
zoekgeraakt met een meisje. 
Niet binnen, maar buiten 
de gebaande paden.
Na een lange reis kom ik thuis
waar ik in mijn platen- en boekenkast verdwaal. 

Ik ga op pad, ik hang aan de toog,
snuif het tuig van de richel
en zie de horror opdoemen. 
Ik zet de dwaallichtjes aan
en dwaal verder.
– Marcellius (1966 – 2025)